Jan Toorop de “Kunstnijveraar”

Er is welhaast geen tak van toegepaste kunst te noemen of Toorop heeft er zich in uitgesproken. Zijn wisselen van techniek met techniek, zijn door elkaar halen van de verst verwijderde kleurprocédés, zijn hakken in cement, kneden in klei, zoeken in ceramiek, wagen in majolica, zijn portretten en prenten, kartons, affiches, doeken muren en panelen. “Ik zou wel eens een tentoonstelling willen houden om bij elkaar te zien al de verschillende technieken die ik zoal heb toegepast,” zei Toorop eens in de Telegraaf van 12 Januari 1924. (Otto van Tussenbroek) en zonder ijdelheid, maar veeleer verwonderd over alles wat het leven bracht en hem maken deed, somde hij op: het émaillewerk gemaakt in de DRU emailleerfabriek van zijn vriend Frans Deurvorst in Ulft met name die kleurige broches en hangertjes, waar de dames zoo dol op waren en waarvan ik er geen één meer heb……”, het hameren in koper , zoals dit in Katwijk gebeurde, het boetseren van het grès-aardewerk, dat in de klei na het eerste bakken beschilderd en daarna geglazuurd werd, waarop de verven net als bij het werk in de nieuwe Sint Bavo te Haarlem onder het glazuur werden vastgelegd. Het maken van glasramen waarbij vooral het lood in samenhang met den bouw van het venster is aangebracht, het ontwerpen van affiches, boekversieringen en boekbanden, spiegellijsten enz. Het geweldig sterke reclamebiljet voor Katwijk’s vreemdelingenverkeer…. Naast zijn Katwijk’s biljet werden de platen voor de Delftsche Slaoliefabriek, voor de tentoonstelling voor Vrouwenarbeid, voor Pandorra en voor het Eucharistisch Congres e.d. tot geestelijke nalatenschap van grote waarde. Het affiche leeft nl. niet slechts als kunst, doordat het goede ontwerpers vindt, het leeft ook van de gevoeligheid van de lithograaf, die de lijnen van het ontwerp nacurft en van de kleurmenger, die de door de ontwerper bedoelde kleuren praktisch mengt tot een goed of een slecht gedicht. Kunst en nijverheid grijpen hier zo nauw inéén, zodat de ene zonder de andere niet bloeiend leven kan, m.a.w. slechts daar waar de lithografische nijverheid zich verfijnd heeft vindt de kunstenaar volkomen uitdrukking van zijn denkbeeld.